maandag 29 juni 2009

Een loodzwaar onderwerp

Naar aanleiding van dit logje kreeg ik van twee mensen informatie en foto’s van andere naaistenen of zoals Sanny het noemt: plombes (naar het Franse woord plomb wat lood betekent).

Van Trijnie, mijn souvenir- en borduurvriendin kreeg ik deze foto’s toegestuurd van een boven- en zijaanzicht van een Nähsteine, een naaisteen uit Duitsland. De bezitters wisten volgens Trijnie niet goed wat de bedoeling was van de steen maar Duitse vriendin Gisela bracht uitkomst. Grappig is nog te vermelden dat Gisela lid is van "onze" merklappenvereniging Merkwaardig. Erg leuk dat er ook buitenlandse leden zijn bij de vereniging.


Van Sanny kreeg ik twee foto’s van plombes die zij zelf in bezit heeft, deze exemplaren zijn letterlijk loodzwaar; ze zijn met lood gevuld.

Eerder schreef ze in de reacties bij het eerdere logje over de Nähsteine (zie link hierboven) het volgende:

"De naaisteen heet plombe; keurige adellijke dames van zekere leeftijd heb ik liefkozend over hun "plompje" horen spreken. Een vrouw van ver over de negentig heeft mij geleerd hoe ik ermee kan werken. De naam is afkomstig van het stuk lood (plombe in het Frans) dat de basis vormt voor de verzwaring. Soms zit het stuk lood ook nog in een houten bakje. Op het lood werd een vulling aangebracht waar je de spelden doorheen kunt steken. Het geheel wordt met stof bekleed. Ik heb er zelf twee: de ene met een houten bakje erom en de andere met aan twee kanten een gedraaid koord als handvat.

In de 17e eeuw werkte men met een naaikussen op schoot. Ergens in de 19e eeuw is de plombe er voor in de plaats gekomen. De plombe nam je niet meer op schoot, maar zette je voor je op de tafel. De vroegste verwijzing voor een plombe vond ik in een boedelinventaris van een huis aan het Rapenburg in Leiden in 1851"

Sanny zette met de foto’s ook gelijk de puntjes op de i en schreef: "een naaikussen is iets anders dan een plombe. Een naaikussen zette je op je schoot en ook daar kon je je naaiwerk in vaststeken om het zo op spanning te houden. Als je een naai-attribuut nodig had, maakte je je kussen open en binnenin was de naaidoos. Het Rijksmuseum heeft een heel mooie en op een schilderij van Pieter de Hoogh (ook in het Rijksmuseum) is een naaikussen afgebeeld.

De plombes van Sanny zijn 18-20 centimeter lang en ongeveer 14 centimeter breed.
Wie na het lezen van dit log nieuwsgierig is geworden naar het naaikussen uit het Rijksmuseum hoeft er niet de straat voor op, op hun site vind je een foto en een uitgebreide beschrijving.

Dank jullie wel, Trijnie en Sanny voor jullie mooie aanvulling op mijn eerdere log.

26 Reacties

dinsdag 23 juni 2009

Richelieu en stoplap

Twee dingen die niets met elkaar te maken hebben in een log.
Mijn stoplapje is af en dat schreef ik al eerder, verder op in dit log plaats ik een foto van het eindresultaat, althans: er moet nog een handeling gedaan worden, een bezoek aan de lijstenmaker maar dat is van later zorg.

Verder kreeg ik een mailtje van Needles4all over een wel erg leuke aanvulling op hun assortiment Dingen om te kopen.
Sinds kort zijn er bij Needles4all Poolse tijdschriften te koop met uitsluitend Richelieu patronen. Nu kreeg ik eerder achter de schermen een vraag of ik wist waar vraagstelsterer Richelieu-patronen voor haar moeder zou kunnen vinden. Ik moest toen het antwoord schuldig blijven. Vanaf nu is dat verleden tijd want er zijn maar liefst dertig verschillende delen van dit leuke tijdschrift te koop. Ieder deel bevat zestien pagina’s met foto’s van zowel kleine als grote werkstukken, twee pagina’s met uitleg hoe Richelieu te borduren en twee patroonvellen met daarop alle afbeeldingen.

Als je de link hierboven aanklikt kom je rechtstreeks op de pagina met Richelieu-tijdschriften.

Hoe mooi Richelieu is zie je op onderstaande foto van mijn tafelkleed:

Eerlijkheidshalve zeg ik er bij dat ik het kleed niet zelf heb gemaakt, Ik kocht het jaren geleden en dek er met enige regelmaat de tafel mee bij een feestelijke gelegenheid.

Voor het borduren heb je maar weinig nodig, garen, een lap mooie soepele katoen of linnen en een patroon.

Ander "nieuws" bij Needles4all is het assortiment garens en borduurstof, kijk maar eens hier naar het mooie linnen batist, het prachtige gouddraad, het Vlaams boerenlinnen en alle andere schitterende materialen die er te koop zijn. Voor de stoffen geldt dat er ook afwijkende maten te koop zijn zodat je nooit meer hoeft te kopen dan je nodig hebt.

Mijn stoplapje ziet er uiteindelijk zo uit:

Ik ben blij met de mooie kleuren en het prachtige zijden garen; het geeft dit lapje net iets extra’s.

29 Reacties

maandag 15 juni 2009

Zuid-westlijn, 1bis

De vroege vogels of de late nachtbrakers die al langs haar zijn geweest weten inmiddels dat Dijn en ik sinds vorig jaar op een samenborduurseltje broeden. Wij noemen het de Zuid-west-lijn en daarover rijdt ons stoomtreintje tussen haar Zuiden en mijn Westen.
Wat je meteen opvalt is het cultuurverschil: Dijn met haar ruime lap, zeg maar gerust enorme lap die ze in de loop der maanden vol borduurt met allerlei prachtige romige en kruidige couleuren. Het rijke Roomse leven zeg maar, afgezet tegen mijn zuinige 30 x 30 cm grote lapje, tweedehands ook nog.
Dijn die meteen kwistig de prachtigste letters rondstrooit en daarmee een knallend begin maakt van onze reis en ik die

inderdaad je leest het goed

vandaag haar Zoompje presenteert ;)

Ik citeer een stukje uit Dijns log:" Zuid-west-lijn. We maken ieder een eigen lap, dat wil zeggen ieder heeft een eigen invulling maar het uitgangspunt is hetzelfde. Dat uitgangspunt vertellen we lekker niet, zo gaandeweg de rit wordt het wellicht duidelijker. Ik nodig je uit te zoeken naar overeenkomsten" waarna Dijn lacht met drie onderkinnen,zo :-)))

Mijn lapje is een krijgertje. Als je een weblog hebt wordt je geregeld benaderd met allerlei vragen en verzoekjes. Meestal wordt er van mij iets verwacht maar soms is dat niet het geval. In Januari vroeg Sanny of ik wel eens op 17e eeuws linnen had geborduurd. Toen ik daarna bij haar in de winkel was voor de prijsuitrijking van de zakdoekjeswedstrijd gaf ze me een stukje van een prachtig oud stuk linnen met aan een zijkant een zelfkantje en aan de bovenkant een piepklein open zoompje. Nadat ik eerst een tijdje van het gelukkige bezit van het lapje had genoten, wat dat betreft ben ik net een hamster ;) besloot ik om dit lapje te gebruiken voor mijn Zuid-west-lijn bijdrage.

Ik keek in boeken, speurde onder een loep naar de draadjes van het zoompje en maakte een proefje. Uiteindelijk had ik na lang turen in de gaten hoe het zoompje gemaakt was en borduurde ik het na.
Het begon met het maken van een rolzoompje en dat was – zoals zo vaak in mijn handwerkleven – mijn eerste rolzoompje ooit. Niet handig om dat te oefenen met linnen, een lapje batist was wellicht eenvoudiger. Maar het lukte redelijk, vond ik zelf, Daarna moesten er draadjes getrokken voor het open zoompje en dat valt niet mee bij linnen wat al zo vaak gewassen is.
Na het zomen legde ik het lapje weg want Dijn had haar linnen nog niet binnen, de leverancier was, zonder zich bewust te zijn van de opwinding die dat bij Dijn teweeg bracht, op vakantie gegaan.
Terwijl D. voor de brievenbus op en neer liep maakte ik mijn stoplapje af en begon aan een nieuw lapje voor mijn Souvenir. (waarvan foto volgt)

Terwijl Dijn dolgelukkig aan haar inmiddels gearriveerde lapje begon was ik helemaal in de ban van het nieuwe werkje. Het is voor deze editie van De Lijn bij dat ene zoompje gebleven.

En wie niet veel heeft kan daar altijd nog een mooie foto van maken.

Je ziet dat er weinig verschil is tussen het oude zoompje en de mijne. Toch zagen mijn kritische- en Sanny’s geoefende ogen wel een klein verschil: het antieke rolzoompje is wat fijner en wat strakker dan de mijne. Sanny zette me op het spoor van de naaisteen. (zij heeft er nog een andere naam voor maar die is me even ontschoten)
Hier zie je hoe zo’n steen gebruikt wordt:

en hier wat luxere exemplaren:

de bedoeling van dit al is dat je het linnen aan de steen bevestigt met een draadje zodat je tijdens het naaien wat spanning op de stof kunt zetten.

Zonder steen is mijn zoompje ook prima gelukt en jullie mogen het best van dichter bij bekijken:

Het linnen heeft ongeveer 26 (28?) draden per cm en de zoom is gewerkt over vier draadjes. Het schijnt een vrij algemeen voorkomend zoompje geweest te zijn in die tijd.

Tegelijkertijd met Dijn en mijn’s Zuid-west lijn is er bij toeval vandaag bij Berthi over een ander lijntje naar het zuiden te lezen in haar nieuwe pronkjournaal. Zonder dat we dat van elkaar wisten kozen we deze maandag uit voor onze diverse lijntjes ;)

34 Reacties

zaterdag 13 juni 2009

Het is er

en dan bedoel ik niet de nieuwe haring en de vlaggetjesdag die vandaag in – of moet ik zeggen 'op' Scheveningen gehouden wordt.
Ik heb het natuurlijk over het lang verwachte boek van Hennie Stevan over Pronklappen uit Nederlandse en Belgische meisjesscholen.
Ik kreeg het twee weken geleden al in de bus en heb het tot die tijd netjes voor mijzelf gehouden: de totale verzending zou in een week of drie gebeuren en niets is zo vervelend als drie weken moeten wachten terwijl er hier al uitgebreid met het begeerde boekwerk gezwaaid wordt. De meeste vroege inschrijvers zullen hun boek inmiddels hebben ontvangen en anders krijgen ze het deze week naar verluidt.

Zo ziet de omslag van het boek eruit, met het vertrouwde grijs "linnen" omslagje.

Het boek bevat voornamelijk foto’s, heel veel foto’s van pronkrollen, foto’s van details, hele rollen en mooie sfeerfoto’s zodat het samen met het verhaal een prachtig beeld geeft van het handwerkonderwijs in de periode 1870 tot 1935.
De foto’s zijn erg duidelijk en wie zelf een souvenir maakt zal erg veel ideetjes uit dit boek kunnen opdoen. Ideetjes wat betreft afwerking, de tussenzetseltjes en de opbouw van een souvenir maar soms zijn ook – weliswaar met enige handigheid- stukjes van een patroon te gebruiken om er weer een eigen werkstuk van te maken.

Ik heb willekeurig wat foto’s voor jullie overgenomen om een beeld te geven wat je van het boek kunt verwachten:

Wie bezig is met open naadjes en open randen borduurwerk kan met de neus in het boek heel wat wijzer worden wat indertijd zo’n beetje de gebruikelijke patronen waren.

Een prachtige foto van een gedeelte van een Souvenir met kleurig borduurwerk, een tussenzetseltje van gevormd zigzagband, een splitje met spinnetjes en inzetjes van filetknoopwerk.

behalve in rollen of lange lappen werden de nuttige en fraaie werkjes ook in andere vormen vernaaid tot een groter geheel. Hierboven een "klavertje vier" in diverse technieken genaaid op een flanellen lapje met schulpjesrand.

Dit was mijn laatste foto uit het boek, alhoewel ik jullie nog veel meer moois zou willen laten zien doe ik dat om begrijpelijke reden natuurlijk niet.

Wel heb ik nog een foto van mijn laatste aanwinst: een lief klein lapje van machinale tule, handgeborduurd en met inzetjes van fijne batist waarop met de hand een klein bloemenmotiefje is geborduurd:

detail van het midden borduurwerkje:

Voor meer informatie over het Pronklappenboek, kijk even op de website van het Museum voor Naaldkunst.

Ik ga weer even lezen in mijn boek, ik wens jullie een heel fijn weekend

15 Reacties

zaterdag 6 juni 2009

Over zusjes en een hotel

Donderdag kwam onze borduurgroep met de merkwaardige naam Opmerkelijk bij elkaar voor onze tweemaandelijkse kijk- en werkdag. We hadden een gast deze keer, onze eigen handwerkjuf over wie ik eerder een logje schreef. Als je dan ook nog op de zetels van de chique Haagsche Suites* over lapjes mag praten en de zon schijnt heerlijk door de serre zijn alle ingrediënten voor een geslaagde dag voor handen.
Sytske Stratenus, deze keer niet digitaal maar in levende wijze aanwezig had een prachtige verzameling eigen- en andermans lappen meegenomen om aan ons te laten zien.
Van haarzelf zagen we onder andere een indrukwekkende lap met vier grote delen Schwälmer witwerk. Prachtig (en om jaloers op te worden zo mooi ;) en ook haar Souvenir in wording werd aandachtig bestudeerd. Vooral door mij natuurlijk.

Verder bracht ze een aantal zeer fijne, prachtige lappen mee van twee zussen: Johanna Antoinette (Ans) en Antoinette Catharina (Nen) Dubru die samen een opleiding volgden voor handwerklerares op de Industrieschool voor meisjes in Rotterdam en die in 1898, het jaar dat koningin Wilhelmina gekroond werd eindexamen deden.

Ans was de oudste en geboren in 1874 (gestorven 1957) en Nen de jongste, geboren in 1882 (gestorven in 1969)
Rond de jaren 20 van de twintigste eeuw zijn ze gepensioneerd omdat de onderwijzers toen zelf het handwerkonderwijs moesten geven. Naar verluid hebben ze altijd voor hun grootmoeder gezorgd die de gezegende leeftijd van 97 jaar heeft bereikt.

Van Sytske mocht ik foto’s maken van deze bijzondere lappen en die mag ik hier ook aan jullie laten zien:

prachtig uitgevoerde monogrammen, zeer fijn en griezelig regelmatig geborduurd.

even met de neus erop en je ziet wat ik bedoel.Dit hoek-ornamentje is slechts een paar cm groot en zo fijntjes

Dit vlindertje, een juweeltje! Bijzonder aan het tweetal lappen is dat beide zussen het zelfde werk maakten maar op details een andere invulling van de steekjes gaven.

Ook zie je dat goed bij de beide lappen met open naaiwerk, zus een hierboven en zus twee hieronder:

Verder zijn er ook nog twee lappen in kleur van de zusjes bewaard gebleven:

Ook hier weer ongelofelijk "strak" werk, er zit letterlijk geen draadje verkeerd of scheef of over de rand.

Let ook eens op het ornament met kevertjes links midden op de foto hierboven. Hieronder zie je hetzelfde ornament in detail maar dan in andere kleurverdeling.

Een randje in Colbert

en tot slot Libelles in Kamperfoelie:

Er is weer heel wat te zien, te lezen via de aanklikbare links en te genieten. Dank Irene en Guido voor de hartelijke ontvangst en dank Sytske voor alle fraaie en nuttige zaken die met jou meekwamen.

(zie mijn eerdere logje over de Haagsche Suites)

25 Reacties

maandag 1 juni 2009

Zakdoekje leggen

Het heeft even geduurd voor ik mijn zakdoekje weer terug had. Wilde ik net afspreken met Corine werd ik ziek, daarna ging zij heerlijk lang op vakantie, nieuwe afspraak gemaakt en vervolgens moest ik naar een begrafenis. Vorige week ben ik met zoonlief naar Delft gegaan, zijn "oude" studiestad. We hadden prachtig weer en begonnen met een bezoekje aan Sanny de Zoete waar hij, zoals van een DS verwacht wordt "urenlang" rustig afwachtte tot alle mooie lapjes en doekjes voorbij waren gekomen. Ik hield er nog een prachtig zakdoekje aan over, maar daarover later meer. Vervolgens namen we een heerlijke lunch onder de bomen van de Beestenmarkt en vervolgens liepen we samen naar het atelier van Corine. Erg leuk om daar ook al het moois te mogen bewonderen.
Ik had nog beloofd om met betere en vooral met meer foto’s te komen van het zakdoekje. Bij deze dan, speciaal voor de nieuwsgierigsten der nieuwsgierigen ;)

Dit is het zakdoekje helemaal op een klein randje na wat stiekem van de foto gewandeld is.

Het middenmotief, een traditioneel boompje dat eigenlijk meestal in kruissteekjes wordt geborduurd vertaalde ik in platsteekjes en Franse knoopjes.

De spreuk borduurde ik in steelsteek, je moet hem per regel lezen, links en rechts van het boompje en daarna de volgende regel:

Schoen liefken jent, ontvanc die gaven
die ick iu sent, al is die gaven clin, ghi
vet vel vat ick mien

Vrij vertaald betekent het: Lief meisje, ontvang het presentje wat ik je stuur, al is het maar klein, je weet wel wat ik er mee bedoel.

onderaan borduurde ik nog de initialen van de maakster en het jaartal:

over twee draadjes geborduurd op het batisten zakdoekje. Ik heb er i.v.m. de pietepeuterigheid een rolcentimeter naast gelegd.

Midden boven zit nog een machinaal geborduurd lintje met de naam Sophie, de toekomstige eigenaresse van het zakdoekje en dan zijn we bijna rond, op de hoekjes na:

Omdat mijn zakdoekje in oktober al verstuurd was voor de wedstrijd was het voor mij ook een verrassing om mijn zakdoekje weer in handen te hebben. Het ligt nu in de doos met zakdoekjes, een collectie die de laatste tijd steeds maar groter wordt :)
23 Reacties